قبیله بشارینبِشارین، قبیله ای صحرانشین از قبایل بِجَه بود. ۱ - محل سکنیاعضای این قبیله اینک در دو منطقه سکنی دارند: ۱) عَتْبای یا دامنه های غربی تپه های کرانه دریای سرخ که تقریباً بین ۲۳ و ۱۹ درجه عرضِ شمالی قرار گرفته؛ ۲) کرانه های عَطْبَرا و سرزمینهای اطراف آن‌که تقریباً بین ۱۷ و ۱۶ درجه شمالی واقع است. این قبیله خود به دو عشیره بزرگ تقسیم می‌شود: ۱) امّعلی در شمال شرقی عتبای؛ ۲) امّناجی در جنوبِ غربیِ عتبای و در کرانه عطبرا. ۲ - رابطه میان عربهای کواهلهتبارنامه های قبیله‌ای نشان می‌دهد که میان ایشان و عربهای «اولاد کاهِل» ( کواهله ) که در قرن هشتم در حوالی عَیذاب می‌زیستند، پیوند خویشی وجود دارد. ۳ - فرجام دوگروه قبیلهسرزمین اصلی قبیله بشارین در همین ناحیه، در حوالی جبل اَلْبَه بوده است. ایشان ظاهراً در قرن نهم در سراسر منطقه عتبای پراکنده شدند و اعراب بَلَوْ را ، که احتمالاً همان قبیله حَدارِب مذکور در کتب نویسندگان مسلمان باشند، از آن‌جا راندند. انتشار بعدی ایشان در سرزمینهای ثروتمندتر عطبرا احتمالاً، در سالهای ۱۱۷۴ـ۱۱۸۴، در عهد حَمَد عِمران، با قوه قهریه صورت گرفت. پس از پیروزی محمد علی پاشا در سودان ، بشارینِ عطبرا زیر سلطه مصریان قرار گرفتند، در حالی که بشارینِ عتبای مستقل ماندند. انتشار افراد اُمَّرار در ناحیه اَریاب در اوایل قرن سیزدهم به جدایی این دو گروه از یکدیگر کمک کرد. هیچیک از دو عشیره در قیام مهدیه نقش عمده‌ای نداشته اند، هر چند که عثمان دِقنَه (جانشین مهدی در ۱۳۰۲) در بشارینِ عطبرا بی نفوذ نبود. در زمان حکومت مشترک ( مصر و سودان) بر ناحیه با هر یک از آن دو قوم به گونه‌ای دیگر رفتار می‌شد، تا آن‌که در ۱۳۰۷ ش برای تمام قبیله رئیس (ناظر) واحدی تعیین شد. تاریخ اخیر بشارین حادثه مهمی در بر ندارد. ۴ - منبعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «قبیله بشارین»، شماره۱۳۷۰. |